اصلاح و تربیت نوجوانان بزهکار در خانواده، بهتر از اصلاح آنان در کانون‌های اصلاح و تربیت است.

در نوجوانان بزهکاری که دارای خانواده هستند، کانون اصلاح و تربیت نمی‌تواند تاثیر لازم را داشته باشد، زیرا کانون نمی‌تواند جایگزین خانواده شود و کارکرد عاطفی، اقتصادی و آموزشی خانواده را ندارد.

به شرط حمایت از خانواده‌ها، روند اصلاح و تربیت نوجوان بزهکار در خانواده بهتر از کانون اصلاح و تربیت است؛ نوجوان باید تحویل خانواده داده شود و از خانواده انتظار کنترل و نظارت بیشتری داشته باشیم.

در این زمینه خلاء‌های قانونی نیز وجود دارد که باید بخشی از قانون تعویض، ‌ایجاد و تعدیل شود؛ این امر باید در مجلس شورای اسلامی، اساس‌نامه‌ها و ضابطه‌ها مورد توجه واقع شود.

باید به نیروی انسانی و امکانات مناسب کانون توجه ویژه‌ای شود، زیرا در صورتی که نیروی تحصیل‌کرده، توانمند و با تجربه در اختیار کانون باشد، اثر بیشتر و مناسب‌تری را دارد.

گزارشات، افراد تا زمانی که در کانون هستند از نظر روانی، اجتماعی و … حرکت رو به جلویی دارند و در فعالیت‌ها مشارکت می‌کنند.

ابعد از خروج از کانون سازمان‌هایی مانند بهزیستی و انجمن‌های متولی باید وارد کار شوند اما معمولا به خاطر تنوع کار، محدودیت‌های مالی، اعتباری، نیروی انسانی و … امکان همکاری و مداخله در تمام شئون وجود ندارد و به دلیل پیچیدگی مشکلات افراد، امکان برگشت آنان به کانون یا زندان وجود دارد.

ازمانی که خانواده‌ای دچار مشکلات اقتصادی، بیماری، اختلافات شدید خانوادگی، فوت والدین و …می‌شود کارکردهای اساسی خانواده شامل کارکردهای عاطفی، آموزشی و حتی اقتصادی به درستی صورت نمی‌گیرد.

فرد در وضعیت بدی قرار می‌گیرد که برای پیشگیری از بزهکاری باید ساختارهایی مانند مراکز حمایتی، بهزیستی، کمیته امداد، اورژانس اجتماعی دقیق‌تر و عملی‌تر مداخله کنند، تا بتوان نواقص خانواده را جبران کرد، زیرا خانواده به تنهایی نمی‌تواند حل‌کننده‌ی این مشکلات باشد.

نوع جرم در کشورهای توسعه‌‍یافته در مقابل کشورهای در حال توسعه به جای سرقت‌های کوچک که تحت عنوان بزهکاری قرار می‌گیرد، در حوزه روابط جنسی، نقل و انتقال موادمخدر به ویژه الکل، رویکردهای نژادپرستانه و... است.

به دلیل اینکه نوع جرم و علل ارتکاب آن متفاوت است، نمی‌توان گفت در کشورهای در حال توسعه بزهکاری بیشتر است.

در کشورهای در حال توسعه کارکردهای خانواده هنوز وجود دارد، اما در کشورهای توسعه‌یافته بخش‌ها و نهادهای رسمی نوجوانان را رصد می‌کنند، هر چه جامع سنتی‌تر و کنترل و نظارت آن غیررسمی باشد، خطر بیشتری وجود دارد.

بخش عمده آسیب‌های نوجوانان در کشور مربوط به سرقت، کودکان خیابانی رها شده در جامعه که ناشی از هم پاشیدگی خانوادگی است و اعتیاد که شامل حمل و نقل مواد و نیز معتاد شدن فرد، همچنین آزار و اذیت دیگران و صدمه زدن به دیگران، است.