شایستگی‌های رهبر اخلاقی

شایستگی‌های یک رهبر اخلاقی بر عملکرد فردی و سازمانی او و پیروان تحت هدایتش تأثیر مستقیم و غیرمستقمی را می‌گذارد. به گفته‌ی میهلیچ[1] و همکاران (2010) ویژگی‌هایی مانند شخصیت، صداقت، اعتماد و درست‌کاری از شایستگی‌های کلیدی رهبری اخلاقی به شمار می‌روند(Mihelic et al., 2010).

1) شخصیت: یک شخصیت قوی نقش بسزایی در فرآیند رهبری مؤثر و رهبری کردن دیگران دارد. رفتار اخلاقی نتیجه تمایلات شخصی بر اساس شخصیت اخلاقی رهبر است و نه نتیجه تجربه و یادگیری. لذا رهبری اخلاقی یک سازه فضیلت‌مندانه است که به موجب آن رهبر فردی خودکنترل و هدفمند نسبت به پیامدهای رفتار خود است. اخلاقی بودن یک ویژگی شخصی و شخصیتی است که با عادات و رویه‌های مشخصی گره خورده است. بنابراین شاخص‌ها و معیارهای مربوط به قضاوت رفتار اخلاقی یک رهبر شامل ارزش‌های شخصی، نیت آگاهانه، آزادی عمل، رشد اخلاقی، انواع نفوذ و بینش، و استفاده از رفتار اخلاقی و غیراخلاقی رهبر است.

2) اعتماد: اعتماد با اعتبار، حفظ ثبات و قابل پیش‌بینی بودن شخص در روابط همراه می‌باشد. اگر یک رهبر دائماً رفتار خود را تغییر دهد، پیروانش او را غیرقابل پیش‌بینی، فاقد اعتبار و غیرقابل اعتماد تلقی می‌کنند. یک رهبر از مجموعه‌ای از ارزش‌ها و باورها آنگونه که باید رفتار کند، حمایت کرده و فعالانه آنها را ترویج می‌نماید و به این صورت اعتماد زیردستان را جلب می‌کند.

3) صداقت: صداقت عنصر حیاتی مورد نیاز در یک رابطه مبتنی بر اعتماد است. رهبری که با و در مورد خود و با پیروان صادق است اعتمادی را القا می‌کند که پیروان را تشویق می‌نماید تا مسئولیت‌پذیر باشند. این امر به این معنی است که ارتباط شفاف با پیروان باید ایجاد شده تا چارچوبی برای اطمینان و اعتماد از کار آنها و چگونگی کمک آن به موفقیت سازمان برقرار شود.

4) درست‌کاری: رهبران اخلاقی با مردم درست رفتار کرده و سطح بالایی از رشد و توسعه اخلاقی دارند و با زیردستان منصفانه رفتار می‌کنند. رهبران اخلاقی بر اساس ارزش‌های اخلاقی در یک محیط سازمانی که عمدتاً از طریق رهبری ارزش‌محور تأکید و تقویت شده، عمل کرده و از سمت پیروان خود به عنوان رهبری درست‌کار و درست عمل قلمداد می‌شوند.

[1] Mihelič