نقش پدر در رشد فرزندان

نقش پدر در رشد فرزندان

خانواده نخستین محیط اجتماعی است که کودک را تحت سرپرستی و مراقبت خود قرار می دهد. این محیط بیش از محیط های دیگر در رشد و تکامل فرد تأثیر دارد و کودک را بیش از این که از اوضاع اجتماعی خارج از خانه متأثر شود، تحت تأثیر قرار می دهد. در این محیط کودک آرزوها و نیازهای خود را برآورده می سازد و از طریق رفتارها و روابط با والدین به راه و رسم زندگی آشنا می شود و درس مهر و قهر، محبت و خشونت، سازگاری و ناسازگاری، تعاون و تنازع، وظیفه شناسی و فرار از مسئولیت را فرا می گیرد (قائمی،1364).

رفتار و عملکرد اجتماعی، عاطفی و عقلانی کودک و بطور کلی چگونگی شکل گیری شخصیت او تحت عوامل بیشماری قرار دارد که هر یک به نحوی خاص نقش خود را در این زمینه ایفا می کند لکن در این میان خانواده و خصوصاً پدر و مادر با تمام ویژگیها و عملکرد خاص خود بالاترین سهم را در این مهم عهده دارند زیرا طرح اساسی و زیر بنای شخصیت کودک در اولین سالهای زندگی و در میان اعضاء خانواده شکل می گیرد و پدر و مادر دانسته یا ندانسته به عنوان طراح و بنیانگذار شخصیت کودک، چگونه زیستن و چگونه بودن او را در سالهای پر فراز و نشیب آینده از همان آغاز زندگی تعیین می کنند. (احمدی، 1373). پدر و مادر نخستین آموزگاران فرزندان خویش می باشند هم آنانند که در آموزشکده خانواده، انسانهای شایسته و والامقام یا مفسدان جامعه خراب کن را تعلیم و تربیت می کنند، آرزوی داشتن مدینه فاضله زمانی تحقق می یابد که خانواده به رسالت عظیم خویش در زمینه اهداف پرورش آگاهی یافته و بدان عمل کند. (مومنی، 1371). علاوه بر مادران، پدران نیز نقش مهمی در رشد اجتماعی- عاطفی، شناختی، زبانی و حرکتی کودکان دارند. تحقیقات نشان داده است اگر پدران از همان اوان زندگی کودکان، حتی قبل از این‌که متولد شوند، نقش فعالی داشته باشند، به رشد آن‌ها کمک می‌کنند. غالب کودکان به پدرانشان به همان اندازه دلبستگی نشان می دهند که به مادرشان دارند. مشاهداتی که در وضعیت استاندارد از پدران شده است نشان می دهد که آنان به هنگام شیر دادن به کودک یا بغل کردن او به اندازه همسرشان، محبت، حساسیت و مهارت نشان می دهند.