نقش امنیت در رفتار فردی و اجتماعی

تغییرات و تحولات اجتماعی در هر عصر و زمانی (صرف نظر از جغرافیای وقوع) علی رغم خصوصیاتی متفاوت و گاهی حتی متضاد، با برخورداری از یک خصیصه مشترک شرایطی ویژه و فوق العاده در جامعه ایجاد می کنند که در نگاه متفکرین علوم انسانی در ردیف بحران های اجتماعی قرار می گیرند.

ناهنجاری های ایجاد شده ناشی از وقوع تحولات و دگرگونی در جامعه به تخریب، نابودی ودرنهایت تغییر ساختارهای بر جای مانده از سالیان دراز منتهی می شود و کوتاهی و بلندی زمانی که برای تکمیل این روند طی می شود، به نوعی می تواند گویای توفیق یا عدم توفیق در رسیدن به همه یا برخی از اهداف تعیین شده در تغییر و تحولات باشد.

بدیهی است حصول نتایج مورد نظر از ایجاد تغییرات، مستلزم گذشت زمان در مسیری طبیعی و برنامه ریزی شده و تحت نظارت در چارچوب اهدافی جامع برای ایجادتعادل و موازنه ای جدید در تعاملات و مناسبات اجتماعی است.

زخمهای ایجاد شده در پیکره قدیمی جامعه که وقوع تحولات اجتماعی و بحران های ناشی از آن آنها را نمایان می کند، درعین حال نیازمندترمیم و درمان است تا وضعیت اجتماعی در شرایط تازه بنیاد شده به تعادلی برسد که احیای فعالیت ها و تحکیم مناسبات اجتماعی در سایه آن میسر شود.

در میان عوامل گوناگونی که در کوران بحران های اجتماعی، شکل دهنده جریانات می شوند و پایه های اولیه ساخت و سازهای تازه را می سازند، ” امنیت ” یا به عبارتی ” احساس امنیت” جایگاه خاصی دارد که پرداختن به زوایای مختلف آن مقصود و منظور این نوشتار است.