مدیریت و رهبری تربیتی در نظام تعلیم و تربیت

مقدمه

پرورش اندیشه و تعالی فکر سرلوحه تعلیم و تربیت هر قوم و ملتی است که از طریق آن می‌توان به سطوح والای زندگی فردی و اجتماعی دست یافت. آموزش و پرورش در تربیت انسان‌های موفق نقش به سزا دارد. نظام آموزشی پویا هر لحظه باید در فکر نو شدن باشد و مطمئناً هیچ تحولی در آموزش و پرورش رخ نخواهد داد مگر اینکه ابتدا در نحوه نگرش مدیران به عنوان رهبران نظام آموزش و پرورش تغییر حاصل شود (رادمنش، 1386).

مدیریت بر سازمان‌های آموزشی و پرورشی دشوارترین، ظریف‌ترین، با اهمیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین و مؤثرترین هنر و دانش به حساب می‌آید. زیرا آموزش و پرورش توأم با مدیریت مناسب از یک سو تبدیل انسان‌‌‌‌های خام به انسان‌های خلاق، بالنده و رشد یافته است و از سوی دیگر تضمین کننده احتیاجات نیروی انسانی هر جامعه در سطوح مختلف و در نقش‌های متفاوت است.

مدیریت آموزش و پرورش در حقیقت کوششی است بخردانه برای بالا بردن کیفیت تعلیم و تعلم انسان‌هایی که بار سنگین تحول فردی و جمعی را بر دوش دارند.

مدیریت کارساز و کارآمد می‌تواند با بالا بردن درجه رضایت کارمندان و دانش آموزان، پیوند استوار با اولیاء، کاهش افت تحصیلی، نوآوری و خلاقیت، بهره‌گیری مناسب از منابع مالی و انسانی و... فراگیران را به انسان‌هایی شایسته مبدل سازد.

لذا ضرورت دارد مدیران در سطوح عالی، میانی و بویژه در مدارس با اصول و مبانی نظریه‌ها و روش‌‌‌های جدید مدیریت آشنا گردند و با بهره‌گیری از هنر، علم و تجربه مدیریت به طریق بایسته و شایسته چون اسوه حسنه به رهبری دانش‌آموزان و معلمان و غیره پرداخته، با مطالعه عمیق و مستمر در موضوعات و مسائل مدیریت آموزشی و بیان تجربه و دیدگاه‌های خود، محیط مدارس را متعادل سازند و فضای آموزشگاه‌ها را به فضای گرم، صمیمی، روح افزا، پرتلاش و با نشاط تبدیل نموده و از این طریق اعتلای آموزش و پرورش کشور را محقق گردانند(صافی، 1381).