نقش سرمایه اجتماعی در برنامه ریزی آموزشی

مقدمه

اصطلاح سرمایه اجتماعی قبل از سال 1916، در مقاله ای توسط هانی فان از دانشگاه ویرجینیای غربی مطرح شد. اما، نخستین بار در اثر کلاسیک جین جاکوب: مرگ و زندگی شهرهای بزرگ آمریکایی (1961) به کاررفته است، که در آن او توضیح داده بود که شبکه های اجتماعی فشرده در محدوده های حومه قدیمی و مختلط شهری، صورتی از سرمایه اجتماعی را تشکیل می دهند و در ارتباط با حفظ نظافت، عدم وجود جرم و جنایت خیابانی و دیگر تصمیمات درمورد بهبود کیفیت زندگی، در مقایسه با عوامل نهادهای رسمی مانند نیروی حفاظتی پلیس و نیروهای انتظامی، مسئولیت بیشتری از خود نشان می دهند(الوانی وشیروانی،1383).

به طور کلی میزان سرمایه اجتماعی در هر گروه یا جامعه‌ای نشان دهنده میزان اعتماد افراد به یکدیگر است. همچنین وجود میزان قابل قبولی از سرمایه‌اجتماعی موجب تسهیل کنش‌های اجتماعی می‌شود، به طوری که در مواقع بحرانی می‌توان برای حل مشکلات از سرمایه‌اجتماعی به عنوان اصلی‌ترین منبع حل مشکلات و اصلاح فرآیندهای موجود سود برد. از این‌رو شناسایی عوامل موثر در تقویت یا تضعیف سرمایه اجتماعی اهمیت بسزایی دارد (مبشری،1387).

تعریف سرمایه اجتماعی

سر مایه اجتماعی یک عنصر اضافه شده به شرایط یا عناصر اقتصادی شناخته شده ای که سرمایه های سازمانی را تشکیل می دهند مثل سرمایه های فیزیکی، مالی و انسانی می باشد. در حالی که سرمایه انسانی به توانایی فردی اشاره می کند سرمایه اجتماعی اشاره به توانایی جمعی ناشی از شبکه های اجتماعی می کند. انواع سنتی سرمایه فقط تا حدی فرایند رشد اقتصادی را مشخص می کنند و شیوه ای که در ان عاملان اقتصادی تعامل می کنند و خود را برای ایجاد رشد و توسعه سازمان دهی می کنند، را نادیده می گیرند.