روان درمانی برمبنای هستی گرایی

تحلیل وجودیاروان درمانی اگزستانسیالیستی اساساً متمرکزبربودن شناسی است .نکته اصلی دراین دیدگاه این است که من دراین نقطه زمانی مکانی وجوددارم ومشکل من این است که چطوربه این حقیقت واقف شوم وچه بایددراین رابطه انجام دهم.درمانگروجودی کارش کشف مجددانسان درفرهنگ تجزیه شدن (تکه تکه شدن) وازخودبیگانگی است ودرواقع به تجارب حال حاضرخوداهمیت می دهد.

تکیه تحلیل وجودبربودن درجهان است.هدف درمان این است که بیماروجودخودراواقعاً ونه بصورت ازخودبیگانه تجربه کند وافزایش هوشیاری یکی ازفرایندهای مهم است تابتواند ازتوانایی بلقوه خودآگاه شودوبه آن عمل کند، به کمال انسانی خوددست یابد.

باتکیه برکنون – اینجابتوانددرهرآن، به طورمعنی داری خودش باشد، باخودش ودیگران ارتباط واقعی تری داشته باشد. بابرخی ازمشکلات، بدون احساس ناکامی،خشم یااضطراب زندگی کندوآنهارابپذیرد.یعنی محدودیت هائی رابپذیردکه جزئی ازوجودانسان است.

دردرمان وجودی انسان به وجودخودووقایع مؤثربرآن آگاه می شود.این امرتصمیم گیری رابرای انسان ممکن می سازدوبالطبع انسان مسئول انتخابهای خویش است.انسان آزاداست و چیزی است که خودازخودمی سازد، وراثت، محیط وتربیت وفرهنگ بهانه است. این عوامل خارجی محدودکننده هستندولی تعیین کننده نیستند.انسان به حکم دررابطه بودن بادنیا،درحال شدن وشکوفانمودن استعدادهای بالقوه خویش است.مرگ حقیقت مطلق زندگی است وبه حیات واقعیت می بخشد،نیستی سرچشمه اضطراب، خصومت وپرخاشگری است.درتحلیل وجودی بایدبیمارراباتوجه به روابطی که خوداوباجهان،بااطرافیان وباخودش برقرارمی سازد،درک کند.درمانگربیماررابراساس برخی تصورات ازپیش انگاشته هدایت،راهنمائی واصلاح نمی کندبلکه اوفقط به بیمارکمک می کندکه به خودقابل اعتمادتبدیل شود.به زبان دیگربه میزانی ازتحقق خوددست یابدکه بتواندوحدت وتمامیت خودراحفظ کند.