رویکرد رفتارگرایانه به انگیزش

روانشناسان رفتارگرا مفاهیمی چون مجاورت، تقویت، تنبیه و الگوبرداری را که برای تبیین یادگیری استفاده می­کنند برای تبیین انگیزش نیز مورد استفاده قرار می­دهند. رفتارگرایان فرض می­کنند که ما نیازهای زیست شناختی­ای همچون گرسنگی، تشنگی، مقاربت و مانند اینها داریم که ما را برانگیخته می­کنند. این نیازها به تقویتهای اولیه­ای مثل غذا مربوطند. وقتی این نیازها برآورده می­شوند رویدادهای ثابت و تجاربی که با این تقویتهای نخستین همراهند از طریق شرطی­شدن کلاسیک همان ارزش را پیدا می­کنند و تبدیل به تقویت کننده­های ثانوی می­شوند. برای مثال عاطفه همراه با غذا در زمانی که توسط والدینمان تغذیه می­شویم به شکل تقویت کننده ثانوی در می­آید.

بر اساس دیدگاه رفتارگرایانه ما برانگیخته می­شویم تا به گونه­ای رفتار کنیم که تقویتهای اولیه و ثانویه را به دست آوریم و از تنبیه دور باشیم. اگر ما بارها برای انجام یک رفتار تقویت شویم آن عادت را گسترش می­دهیم و تمایل پیدا می­کنیم که به همان روش رفتار کنیم. در واقع روانشناسان رفتارگرا معتقدند این عوامل بیرونی، مثل نمره، جایزه، تنبیه، توبیخ و...، است که فرد را برمی­انگیزد و رفتار او را تعیین می­کند. از اینرو، می­گوییم روانشناسان رفتارگرا معتقد به انگیزش بیرونی هستند.