مدل بهزیستی روانشناختی کارول ریف

مدل بهزیستی روانشناختی کارول ریف (ریف، 1989؛ ریف و کییز، 1995)، مدلی کلی از بهزیستی روانشناختی است، که به بررسی پیشرفت های درک شده در مقابل چالش های وجودی، در جریان طول عمر می پردازد. این مدل اساسا به شرح شش بعد بهزیستی می پردازد که این ابعاد عبارتند از: پذیرش خود، داشتن ارتباط مثبت با دیگران، استقلال(خود مختاری)، تسلط محیطی، هدفمندی در زندگی و رشد فردی. این ابعاد بر اساس یکپارچگی بینش های حاصل از نظریه های رشد در طول عمر، نظریه های بالینی رشد فردی و رویکرد های سلامت ذهنی می باشند (ریف، 1989؛ ریف و کییز، 1995). فرض اصلی این مدل بر این است که بهزیستی پایان یا نتیجه ی نهایی نمی باشد، بلکه روند تکمیل کردن و یا عملی کردن توان های یک فرد می باشد. طبق مدل مربوط، خوب زندگی کردن و خوب پیر شدن، چنین ایجاب می کند که افراد از توان های خود به طور کامل استفاده می کنند، که این امر به صورت سطوح بالا در تمامی ابعاد قابل مشاهده خواهد بود. به همین منوال، ابهاد شش گانه ی بهزیستی روانشناختی را می توان به عنوان معیارهایی برای 'موفقیت' در نظر گرفت. ریف و همکارانش، مقیاسی برای اندازه گیری ابعاد شش گانه ایجاد نموده اند (ریف و کییز، 1995).