مکانیزم های یادگیری سازمانی

مفهوم یادگیری سازمانی بر عوامل تسهیل کننده یادگیری در سازمان تاکید دارد. یادگیری سازمانی مقوله ای است که هم در بقای سازمان و هم درکسب موفقیت آن در صحنه رقابت نقش دارد؛ یادگیری به عنوان قابلیتی برای کسب مزیت رقابتی قلمداد می شود. این توافق بین صاحب نظران وجود دارد که یادگیری سازمانی مفهومی پیچیده و چند بعدی است و یافتن تعریف واحدی از آن که به طور وسیع پذیرفتنی باشد، دشوار است.

یادگیری سازمانی برپایه دانشی که در حافظه سازمان وجود دارد بنا می شود و به مکانیسم هایی مانند سیاستها، استراتژیها و مدلهایی برروی ذخیره دانش متکی است.

افراد و گروهها عواملی هستند که از طریق آنها یادگیری سازمانی محقق می شود. آرجریس (1999) یادگیری سازمانی را در گرو به اشتراک گذاشتن دانش، باورها و مفروضات در میان افراد تیم ها می داند. یادگیری سازمانی مجموعه ایی از اقدامهای سازمانی مانند کسب دانش،توزیع اطلاعات،تفسیر اطلاعات وحافظه که به صورت آگاهانه و یا ناآگاهانه بر تحول مثبت سازمانی اثر می گذارد، می باشد. با توجه به نقش یادگیری در تغییر رفتار، یادگیری سازمانی را فرایند جمعی باری پشتیبانی و حمایت از تغییر رفتار سازمانی است.

بنابراین یادگیری سازمانی به عنوان فرآیندی تعریف می کنند که سازمان از طریق آن یاد می گیرد و این یادگیری به معنای هر گونه تغییر در مدل های سازمانی است که منجر به بهبود یا حفظ عملکرد سازمان شود.

سه مؤلفه برای اندازه گیری یادگیری سازمانی که عبارتند از:

1)شفاف بودن ماوریت و مقاصد.

2) توانایی و تعهد رهبری.

3) تجربه وانتقال دانش.

مکانیزم های یادگیری سازمانی در چهار گروه شناسایی شده اند:

1)محیط یادگیرنده؛

2) شناسایی نیازها و ضرورتهای رشد ویادگیری؛

3)تحقق نیازهای یادگیری؛

4)کاربرد یادگیری در محیط کار.

یادگیری سازمانی جریان خاصی را دنبال می کند، جایی که دانش کسب شده توسط افراد قبل از رسیدن به سطح سازمانی به سطح گروه منتقل می شود و از آنجا دوباره به سطوح قبلی باز می گردد. این پویایی به اشتراک گذاری دانش از تفسیر معنادار اطلاعات پشتیبانی می کند که کارایی رویکردهای اتخاذ شده توسط سازمان را تقویت می کند.در جایی که دانش از منابع خارجی متعدد سرچشمه می گیرد، ابزار کسب آن به توانایی خود سازمان برای پردازش آن بستگی دارد. این نشان می دهد که قابلیت جذب شرطی برای جمع آوری دانش جدید است.بنابراین یادگیری سازمانی دارایی‌ای است که انعطاف‌پذیری بیشتری را در پاسخ به تغییر و تقویت موقعیت یک شرکت در یک محیط رقابتی امکان‌پذیر می‌سازد. سازمانها باید توانایی خود را برای بهبود خدمات و محصولات خود نشان دهند تا اطمینان حاصل کنند که آنها چیزی بیش از برآورده کردن نیازهای فعلی انجام می دهند از این منظر، توسعه قابلیت‌های یادگیری بهبود یافته برای ایجاد یک فرآیند مداوم نوآوری بسیار مهم است.

سازمان هایی که گرایش به یادگیری دارند قادرند محیط بیرونی را برای کشف پارادیم های تکنولوژی جدید، کنکاش و بررسی کنند که این عمل منجر به نوآوری می شود.همچنین یادگیری سازمانی باعث حفظ مزیت رقابتی سازمان در محیط پرتلاطم سازمانی می شود. بنابراین ایجاد و نهادینه کردن یادگیری سازمانی یکی از مهمترین ابزار برای موفقیت بلندمدت مدیران سازمانها در جهت توسعه و عملکرد بهتر است.بااینکه قابلیت یادگیری یک فاکتور بسیار مهم برای رشد و نوآوری سازمان است،سازمانهای دولتی به دلیل ساختار سلسه مراتبی زیاد، قوانین و مقررات فراوان و دست وپا گیر، وجود بودجه مصوب و عدم وجود سرمایه مخاطره آمیز و پاداشهای مؤثر، بعضاً زمینه مساعدی برای ظهور افکار خلاق و طرح های نوآور ندارند.