اضطراب ناشی از جدایی در کودکان

تهاجم کلامی به غریبه ها مانند برو، تهاجم فیزیکی به غریبه ها مانند ضربه زدن، نیشگون گرفتن، تلاش جهت فرار و پیدا کردن والدین، تلاش برای حفظ والدین در محل، عکس العمل نشان می دهند) نامیده می شود، کودکان واکنش پرخاشگرانه نسبت جدایی از والدین نشان می دهند که این رفتارها ممکن است از چند روز تا چند ساعت طول بکشد و نزدیک شدن غریبه ها ممکن است.سبب افزایش اعتراض شود.

در مرحله دوم ناامیدی و یأس (که به صورت رفتارهای آشکار مانند عدم فعالیت، انزوا و گوشه گیری، افسردگی و غمگینی، بی توجهی به محیط، عدم برقراری ارتباط و بازگشت رفتارهای قبلی دوران کودکی مانند مکیدن انگشت، شب ادراری و استفاده از پستانک و شیشه شیر، خود را نشان می دهد.) نامیده می شود گریه متوقف می شود و افسردگی ظاهر می گردد. کودک فعالیت کمی دارد و نسبت به بازی و غذا علاقه نشان نمی دهد و از دیگران دوری می جوید. که این رفتارها ممکن است به مدت نامشخصی ادامه یابد و احتمال وخامت وضعیت جسمانی کودک بر اثر امتناع از خوردن و آشامیدن وجود دارد.

مرحله سوم که مرحله جدایی یا انکار (که به صورت رفتارهای آشکار مانند افزایش توجه به محیط اطراف، تعامل با غریبه ها و مراقبین، برقراری روابط جدید و البته سطحی و ظاهراً خوشحال بروز می کند) نامیده می شود، به نظر می رسد که کودک با مسئله جدایی از والدین تطابق یافته است. کودک علاقه مندی بیشتری به محیط اطراف، بازی کردن با دیگران نشان می دهد و به نظر می رسد که روابط جدیدی بر قرار نموده است. با این حال، وجود چنین رفتارهایی نتیجه تسلیم کودک در تلاش برای فرار از، آن ها فاصله می گیرد. با این حال در اغلب موارد جدایی موقت ناشی از بستری شدن، به قدری طولانی نیست که باعث گسستگی عاطفی شود (مرحله سوم)

شواهد بسیار نشان می دهند که کودکان با عوامل تنش زایی مانند جدایی تطابق قابل توجهی پیدا می کنند و اثرات و عوارض دائمی جدایی نادر می باشند. گرچه بروز مرحله سوم نادر است ولی با کمترین جدایی مرحله اول بروز می کند. اگر اعضای تیم بهداشتی معنی هر کدام از مراحل و رفتارها را به خوبی ندانند، ممکن است اشتباهاً رفتارهای کودک را به صورت مثبت یا منفی طبقه بندی کنند. برای مثال ممکن است آن ها گریه کودک با صدای بلند در مرحله اعتراض را به عنوان یک رفتار بد تلقی کنند. سکوت و انزوای مرحله یأس و ناامیدی را به صورت تطابق با محیط جدید تلقی نمایند. هر اندازه مرحله نهایی (مرحله جدایی) سریع تر بروز کند، پرسنل مراقبتی بیمار را ایده آل تر می پندارند، در حالی که این نگرش اشتباه است. گاه ممکن است کودکان بستری در بیمارستان نسبت به دیدار و ملاقات والدین از خود عکس العمل منفی نشان دهند که برخی از افراد ناآگاه محدودیت ملاقات والدین را توصیه می نمایند. بروز چنین واکنش هایی برای والدین که از مفهوم آن ها آگاه نیستند، موجب پریشانی خاطر است.