تأثیر بازی در رشد شخصیت کودکان

بازی جزئی تفکیک ناپذیر از زندگی کودکان است. کودکان بیش از هرامر دیگر وقت خود را به بازی اختصاص می دهند. البته بازی مختص کوکان نیست بلکه بازی در تمام طول زندگی انسان مشاهده می شود منتها نوع بازی و مدت زمانی که افراد در سنین مختلف به آن اختصاص می دهند متفاوت است با اینکه بازی بعنوان بخش پذیرفته شده ای از زندگی کودک از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اغلب مردم کمتر به نقش آن پی برده اند حتی والدین هم کمتر به این نکته توجه دارند که کم بازی کردن کودک را از بسیاری موفقیتهای یادگیری محروم می کند زیرا بازی مؤثرترین و پرمعناترین راه یادگیری برای کودک است و جبران آن از طریق دیگر امکان پذیر نیست.

مهمترین مشغولیت کودک در زندگی بازی است کودک در جریان بازی دریک زمان پرورش فکری، عاطفی، جسمی و اجتماعی می یابد و آنچه او از طریق بازی بدست می آورد بطور مثبت کسب می کند زیرا اساس آن تجربه است. این تجربه ای است که از طریق عضلات و حواس خود کودک بدست آمده است بازی یکی از مهمترین موضوعات تربیتی است که بسیار مورد توجه روان شناسان و علمای تعلیم و تربیت قرار گرفته است با آن که از زمان میشل متنی بزرگ فرانسه در دوره رنسانس مورد توجه خاص قرار گرفته است ولی در هیچ عصر به اندازه زمان ما بازی مورد مطالعه و تحقیق دقیق روانشناسان واقع نشده است. تحقیقات جدید نشان داده است که بازی تأثیر بسیاری در رشد بدنی و ذهنی کودکان دارد بدن تنها وسیله است که کودک بوسیله آن می تواند جهان خارج را توسط حواس مختلف درک کند. بازی وسیله طبیعی کودک برای بیان و اظهار خود است. آدلر روانشناس معروفی می گوید که هرگز نباید به بازیها بعنوان روش برای وقت کشی نگاه کرد. بازی برای کودک مساوی است با صحبت کردن برای یک بزرگسال، بازی و اسباب بازی کلمات کودکان هستند. بازی، روش طبیعی شرکت کودکان در فعالیتهایی است که سرانجام سبب کسب مهارت و در زندگی برای مقابله با مشکلات زندگی می شود. کودکان از طریق بازی احساسات، ناکامی ها و اضطراب های خود را بیان می دارند.

1- خانواده چه نقشی در انتخاب بازی کودکان دارد؟

2- آیا انجام دادن هرنوع بازی برای کودکان مفید است؟

3- کودکانی که به هر دلیلی از بازی کردن محرومند در آینده با چه مشکلاتی مواجه می شوند؟